In de afgelopen 38 jaar heb ik elk dieet dat er bestaat gedaan. En als ik dat zeg, is het niet bij wijze van stoere beeldspraak op een feestje wanneer daar de meest recente dieethype over de tong gaat. Nee, ik heb létterlijk elk dieet op de planeet gevolgd. Ik kan daar ‘met wisselend succes’ aan toevoegen, maar dan zou ik mezelf en de dieetindustrie te veel credit geven. In de basis was het namelijk één groot tranendal en heeft alleen mijn allerlaatste dieet – daar kom ik straks op – zijn doel (voorlopig) bewezen. Ik schat dat ik gedurende die 38 jaar 200 kilo ben afgevallen, en evenzoveel kilo’s weer ben aangekomen. Maar het is mooi geweest. Toen mijn moeder een paar maanden geleden aan de telefoon vertelde dat zij en haar man ‘weer even een paar weekjes gingen Sonja Bakkeren na 200 copieuze maaltijden tijdens de vakantie’ zag ik ineens een glimp van mijn toekomst: 81 jaar oud, je mateloos volproppen tot er niks meer bij kan tijdens de vakantie en andere hoogtijdagen en daarna weer knagen op selderijstengels en jammeren dat je broek niet meer past. Sorry hoor, maar daar pas ik voor. 81 Jaar! Als ik dan nog niet slank ben, laat maar zitten. Dan maar geen maatje 36 in m’n kist. Weet je wat, laat nú maar zitten, dacht ik toen ik had opgehangen. Fuck Sonja Bakker, fuck Intermittent Fasting, fuck mijn moeders recept van geroosterde bloemkool (‘Dan eten we dus alléén bloemkool als avondeten, het vliegt er vanaf!’), fuck diëten. Ik geef mijn portie aan Fikkie.

Die 38 jaar van hierboven was geen typefout. Ik was 11 jaar toen ik voor het eerst op dieet ging. Moest, kan ik beter zeggen. De wortel van alle kwaad, want ik ben er heilig van overtuigd dat je nooit moet beginnen met lijnen, aangezien je een jojo-cirkel binnenstapt waaruit het maar heel moeilijk ontsnappen is. Maar goed, dat zagen mijn vader en zijn vriendin, bij wie ik toentertijd woonde, niet. Vooral die vriendin, zelf maatje gratenpakhuis, zag alleen dat piepkleine buikje in mijn roze jaren ’80 badpak, en die iets te mollige armen. Zeg maar wat de helft van de meiden uit groep 8 heeft voordat ze de lucht in schieten. ‘Zorgwekkend’ vond zij het, en reden om me naar een diëtist te sturen. Als we toen als gezin simpelweg iets gezonder waren gaan eten en de volwassenen van dienst even wat minder snoep in hun boodschappenkarretje hadden gekieperd, was het allemaal heel anders gelopen. Nu viel ik in de jaren die volgden af, kwam weer aan en had voor mijn eindexamen al het koolsoepdieet, het Montignac dieet en Een Leven Lang Fit gedaan, enkele lafhartige pogingen gewaagd met de smerige shakes van Modifast, en was ik op fatcamp/ sapvakantie naar Portugal geweest.

Paradoxaal genoeg kan ik er nooit zo goed tegen als mensen zeggen: ‘diëten werken niet.’ Ze werken namelijk wel. Bij de meeste diëten krijg je minder calorieën binnen dan je verbruikt, en dan val je af. Het is geen raketwetenschap. Het effect is alleen in heel weinig gevallen blijvend. Je bent de uitzondering als het je wél lukt; diverse onderzoeken hebben aangetoond dat slechts een shockerende 5 procent van de mensen die een dieet hebben gevolgd, het verloren gewicht er permanent van af houdt.

Ondanks de nadruk die de laatste jaren op body positivity is gelegd, lijkt dun zijn in veel gevallen stiekem toch nog de Heilige Graal. De dieetindustrie zet in 2023 wereldwijd ongeveer 214 miljard euro om. Online word je doodgegooid met afval-advertenties, en hoewel ik dus heel bewust heb besloten nooit meer een minuut aan een dieet te besteden, word ik er toch nog altijd door getriggerd. Ik ben gewoon geprogrammeerd om te lijnen, die kabels in mijn brein knip je niet zo 1,2,3 door. Dus zelfs al ben ik nu zelf maatje gratenpakhuis (en vastbesloten om bij de 5 procent te horen), móet ik die advertenties openen en op z’n minst overwegen om eraan te gaan beginnen. Episch dieptepunt: toen ik onlangs een kritisch artikel schreef over Ozempic, het medicijn dat officieel voor diabetespatiënten is maar door de Kardashians en TikTok influencers is gebombardeerd tot ultieme snelle afvalmethode, dacht ik heel even: moet ik het niet ook illegaal bestellen bij een shady online apotheek? Gewoon om op dit prachtige gewicht te blijven, zekerheidje. Let wel: deze gedachte speelde dus door mijn hoofd terwijl ik telefonisch iemand interviewde die vertelde dat ze zich best schuldig voelde over het feit dat Ozempic niet goed verkrijgbaar is voor diabetespatiënten, maar haar eigen wens om af te vallen (er moest 5 kilo vanaf) toch belangrijker vond.

Tijdens mijn research voor het Ozempic-artikel, en het gesprek dat ik er met een arts over voerde, ontdekte ik overigens dat het medicijn naast mogelijke bijwerkingen als extreme misselijkheid en diarree en een lege portemonnee nog een vervelende bijwerking heeft: zodra je ermee stopt, stopt ook ogenblikkelijk de werking. Dan ben je niet meer sneller verzadigd en lepel je met een beetje pech meteen weer een emmer Ben & Jerry’s leeg. Want net zoals voor het gros van de andere diëten geldt, pak je ook hiermee weer niet de kern van het probleem aan.