“IK VOND DE BRUILOFTSFASE LEUKER”, zei een van mijn vriendinnen terwijl ze in recordtempo een glas witte wijn achteroversloeg. “Ik ook”, antwoordde ik en daarna keken we met rode ogen de ruimte rond. De locatie van dit gesprek had ook zomaar die van een prachtige bruiloft kunnen zijn. We stonden op een zonnige binnenplaats van een oude kerk in Brabant met fleurig aangeklede mensen en vrolijke bloemen. Er waren broodjes en koffie, maar ook wijn en bier. Borrels in Brabant zijn zelden slecht geregeld. De sombere gezichten van de gasten en de kist in het midden van de ruimte maakten echter pijnlijk duidelijk dat dit allesbehalve een bruiloft was. We namen afscheid van de moeder van onze lieve vriendin Sas. Drie maanden geleden was Friedy nog springlevend en ogenschijnlijk gezond; kanker is een sluipmoordenaar die z’n weerga niet kent. Na een kort ziekbed moest Friedy haar geliefden vaarwel zeggen. We probeerden Sas te steunen en, in mijn geval, niet al te opvallend in een hysterische huilbui te eindigen. Het lukte matig. Het was een waardig en mooi afscheid, maar het verdriet van onze vriendin, haar zus en haar ­vader werkte net zo aanstekelijk als de slappe lach. Met als groot verschil: doodgaan is allesbehalve grappig.