Hedy: “De eerste keer dat ik jou zag, was je een jaar of negen. Mijn Aatje was bevriend met jouw vader, die muzikant was en ook kunstenaar. Ik herinner me dat jij ging pianospelen en dat Simon daar heel erg over opschepte. Dat vond ik schattig, een vader die zo trots is op zijn kind.”
Douwe: Hij uitte dat heel sterk, ja. Al had hij een hekel aan het woord ‘trots’. Ik ‘maakte hem blij’, zei hij vaak. Trots vond hij te veel ego hebben, terwijl: ik ken weinig mensen met meer ego dan mijn vader. De kunst stond bij hem altijd op één.
“Dat herken ik helemaal. Aat en ik zijn tot aan Aats dood 23 jaar samen geweest en ook bij hem ging de kunst absoluut vóór alles. Heb jij dat ook, met je muziek?”
Niet zo sterk, nee. Zeker als ik mijn kinderen vasthoud, denk ik: de rest is ruis.
“Je kunt die dingen ook niet echt in een rangorde zetten. Aat voelde een onweerstaanbare drang om te schilderen. Het móést gebeuren, ook als niemand erom vroeg.”
Jij was wel een beetje een atypische kunstenaarsvrouw. Met een carrière, een eigen leven en huis.
“Dat vond ik heel bijzonder aan Aat, dat hij dat kón, nadat hij al drie keer getrouwd was geweest met dienstbaarder vrouwen. Die altijd aanwezig waren, bereid te poseren wanneer dat nodig was en tussendoor applaudisseerden voor wat hij deed en maakte. Maar Aat zeurde er nooit over dat ik niet zo was. Misschien ook omdat hij de eigenschap had dat hij verliefd kon blijven. Iets wat ik bij andere mannen, en ik heb er toch echt wel een aantal geprobeerd, nooit op die manier heb meegemaakt.”
Ik vind het enorm sexy als een vrouw haar eigen leven heeft. Ik ben zelf een minder mystiek persoon dan mijn vader of Aat waren, maar ik ben ook met vrouwen geweest die zich vrij dienstbaar naar mij opstelden omdat ik muzikant ben. Mijn meisje nu, mijn verloofde, werkt in de zorg. Ik ben niet haar zon, zij verwarmt zich niet aan mij. Ik vind het heel fijn dat zij zichzelf kan dragen. Dat neemt druk op mijn schouders weg.
“Wat doet ze precies?”
Ze is leidinggevende in een instelling voor zwaar autistische jongeren. Het is heel heavy. Die kinderen hebben agressiestoornissen, dus moeten ze vaak een bokshelm op en slapen onder zwaartedekens. Anouk komt regelmatig met blauwe plekken, krassen of beten thuis. Alleen daarom al moet je een sterk mens zijn – ik zou nooit kunnen wat zij doet. Maar zij is zo gepassioneerd bezig met die kids.
“Bewonderenswaardig. Jullie hebben samen een zoontje, hè? In een halfjaar tijd kreeg je drie kinderen.”
Twee binnen een week zelfs.
“Ik heb daar geen enkel moreel oordeel over. Zolang je als ouder maar lief, zorgzaam en betrokken bent.”
Omdat kinderen niet kunnen kiezen voor de situatie waarin ze terechtkomen.
“Precies. Maar goed, het is niet de makkelijkste weg die jij hebt gekozen. Aan de andere kant: waarom zou je voor makkelijk gaan? En misschien is het gewoon zo gelopen, dat kan ook nog.”