“IN 1996 DEED IK RESEARCH IN VIJF Afrikaanse landen voor een documentaire over vrouwelijk leiderschap. Ik had voor vertrek de nodige inentingen gehaald en een klamboe gekocht tegen de dodelijkste vorm van malaria, waarvan nog geen genezing mogelijk was. In het tweede land, Mali, ging het al mis. In mijn slaap was ik naar de rand van het matras gerold, waardoor ik tegen die klamboe kwam te liggen en de muggen vrij spel hadden. Ik werd wakker met een lijf vol beten. Ik stond doodsangsten uit, maar kalmeerde ook vrij snel. Dat had alles te maken met hoe die vrouwen daar met mij omgingen. We spraken elkaars taal niet, maar ze verzorgden me, aaiden me over mijn hoofd, brachten me rijst en water. Na een paar dagen drong het tot me door dat ze niet probeerden te voorkomen dat ik dood zou gaan, maar juist bezig waren om me naar het einde toe te begeleiden. Dit is het, dacht ik: zo afscheid te kunnen nemen, tussen zulke lieverds. Het klinkt gek, maar daardoor was ik er klaar voor. Gelukkig bleek ik geen malaria te hebben en knapte ik binnen een paar dagen op. Maar toch: deze ervaring was levensveranderend. Ik ervaarde hoe universeel liefde is en hoe belangrijk het is om gezien te worden, zelfs door wildvreemden, tijdens de laatste momenten van je leven.