“EEN ZEEMANSGRAF, DÁT VIND IK WEL BIJ MIJ PASSEN. Ik ben uiteindelijk toch een straatjongen uit Rotterdam. Net als Ketelbinkie, die tijdens een van zijn reizen aan malaria bezweek en – een, twee, drie, hóp – overboord werd gegooid. Ik weet alleen niet zeker of het nog mag, zo’n uitvaart, dus ­misschien is het beter als we het zo doen: ik ga eerst de oven in, dan organiseren we een afscheidsfeestje en vervolgens wordt mijn as op verschillende plekken in het water uitgestrooid. Te beginnen in de Kralingse Plas, bij restaurant De Tuin van de Vier Windstreken, waar mensen bij elkaar komen om mij te gedenken. Daar wordt een video vertoond waarin ik vertel dat ze niet lang moeten blijven treuren; dat het leven ­doorgaat en zo. Ja man, tuurlijk. Ik voel me zó ­gezegend. Als je op zo veel plaatsen in de wereld iets voor anderen hebt kunnen betekenen, zou het wel heel raar zijn om op zo’n moment somber te gaan lopen doen.