NASRDIN: SUSAN, JIJ HEBT AL ZO VEEL BOEKEN OP JE NAAM STAAN, maar van mij kwam een paar maanden geleden pas het eerste uit. Het is een nogal persoonlijk boek, waardoor ik ook moest schrijven over onderwerpen waar je het liefst niet over wílt schrijven, zoals mijn doemgedachten en angsten, die ik mijn demonen noem. Eerlijk gezegd vond ik het een nogal heftig proces. Herken jij dat?
Susan: “Ik schrijf tegenwoordig vooral historische romans, maar mijn meest persoonlijke boek is Hotel Hartzeer, dat ik samen met Marion Pauw maakte nadat ik door een heel diep dal was gegaan omdat de vader van mijn kinderen me verliet. Een zeer kwetsbaar verhaal, waarin je er niet aan ontkomt dingen over jezelf te delen waar je niet trots op bent, die pijn doen, een beetje gênant zijn, of hysterisch. Maar ik geloof erin dat je zonder het echte, rauwe verhaal geen brug naar de lezer kunt slaan. Vaak zien we alleen de buitenkant van mensen en dan lijkt het al snel best goed te gaan. Maar met de binnenkant worden we zelden geconfronteerd. Terwijl ik de worsteling die vooraf is gegaan aan vaardigheden en prestaties veel interessanter vind. Zoals jij: ik zie een succesvol acteur die vorig jaar door het tijdschrift JFK werd uitgeroepen tot ‘Greatest Man’ en die als 45-jarige al zijn memoires heeft geschreven. Maar vanbinnen zijn er dus demonen?”
Ja, en die hebben vooral met onzekerheid en angsten te maken. Ik ben voortdurend bezig ze te bevechten.