OP EEN GURE ZATERDAGMIDDAG RIJD IK na een ochtend dansles en hockey met een bakfiets vol kinderen en boodschappen tegen de wind in naar huis. Tien minuten geleden viel de accu van mijn elektrische fiets uit, waardoor ik me nu een ongeluk trap en het zweet me op de rug staat. Ik smacht naar een kop hete thee en de krant. Dan hoor ik achter me iemand brullen: “voooooor!” daar gaan we weer, denk ik, want wie landelijk woont, herkent dit geluid uit duizenden: racefietsers. Even later spurten ze modderspetterend een voor een rakelings langs me, onderwijl weer schreeuwend: “lijnen!” en “over!” God, wat heb ik een hekel aan deze groepen snelheidsduivels in glanzend spandex die de groene wegen rond mijn dorp om­toveren tot een levensgevaarlijke racebaan. Eikels zijn het, niets meer en niets minder. Wat dan gebeurt is sterker dan ikzelf, ik móét iets doen om mijn ongenoegen te uiten. Dus schreeuw ik met een rare, sarcastische piepstem terug: “vohooor!” ik zie mezelf plots door de ogen van de racefietsers: witte vrouw op dure fiets, boos op de wereld, zeurend en klagend. En ik weet: nu gedraag ik me als een Karen.

Het archetype ‘Karen’ (spreek uit op z’n Amerikaans) staat voor een witte, welvarende, zeurende vrouw van middelbare leeftijd en is de afgelopen jaren vanuit de VS uitgegroeid tot wereldwijd fenomeen. Wie zich op social media begeeft, heeft ­ongetwijfeld een van de miljoenen memes en homevideo’s voorbij zien komen waarin zo’n vrouw de hoofdrol speelt met de hashtag #Karen ­eronder. Alleen al op TikTok werden de filmpjes miljarden keren bekeken. Nog nooit van de Karen gehoord? Typ haar naam dan maar eens in op YouTube, voor een ruime selectie tenenkrommende beelden van (passief-)agressieve vrouwen. Ze claimen parkeerplaatsen, dringen voor in de rij bij de supermarktkassa, bonzen op autoramen om de bestuurder eens flink de oren te wassen, lopen bij ‘overlast’ zomaar andermans huis binnen om verhaal te halen en vragen in winkels en restaurants op hoge poten naar de manager om hun ongenoegen te uiten. Vooral dat laatste is een terugkerend thema, want een Karen heeft – zo vindt ze zelf – altijd gelijk en immer recht op een uitzonderingspositie. Wanneer ze die niet krijgt, zoekt ze het hogerop. Liefst met veel bombarie. En als ze dan nóg haar zin niet krijgt, belt ze de politie.