‘IK HEB BESLOTEN DE MISTLETOE DIT JAAR IN MIJN ACHTERZAK TE STOPPEN zodat iedereen in mijn familie die ik niet leuk vind, mijn reet kan kussen.’ Een draak van een quote, die ik bij het researchen voor dit verhaal tegenkwam. Kijk, that’s de kerstspirit. In werkelijkheid denk ik dat mensen die zich begrepen voelen door dit citaat hun (schoon)familie niet in de buurt van hun reet willen hebben, of waar dan ook in hun persoonlijke dampkring. Zo iemand is mijn vriend Thijs. Hij is gestopt met de reallife familieopstelling in de feestmaand. na jaren van ergernis. de Coronapandemie was de aanleiding om hier een einde aan te maken. Toen we niet mochten, dacht Thijs: dit is mijn kans om door te zetten. Niet dat hij zijn familie rigoureus uit zijn leven heeft geschrapt. Hij vindt het prima mensen. zijn ouders, zussen, zwagers, oom en twee tantes: het gestolde kerstgezelschap met wie hij sinds mensenheugenis in een traditie vastzat. Maar het contact dat ze met elkaar hebben, is gering. Waarom dan in december hysterisch samen in een bubbel kruipen, omdat het zo hoort en iedereen dat doet? Het recept was, zoals in veel families, elk jaar hetzelfde. op 25 december om een uur of drie meldden Thijs en zijn partner Jakko zich in het ouderlijk huis voor thee en taart. half vijf aan de drank en de borrelhappen. kwart over vijf: zwager één, een onvervalst we-mogen-ook-niets-meer-zeggen-figuur, kwam aanzetten met de eerste domme grap over homo’s of vrouwen. Zwager twee en zijn vrouw begonnen zich vast warm te lopen voor een ruzie over dat híj alleen maar over zijn werk praat en zíj hem als een kleuter behandelt. en dan moest het diner nog beginnen – met bloed, zweet en tranen bereid door papa en mama die passieve agressie tot in de finesses beheersen als ze samen iets organiseren (en daarbij alle hulp afslaan). Aan tafel werd het gesprek angstvallig oppervlakkig gehouden, wat verschrikkelijk vermoeiend is als je dat vier gangen plus koffie met chocoladetruffels moet volhouden. maar daarmee was hij er nog niet, want paps en mams wonen ver weg dus iedereen bleef slapen. Gezellig, ruimte zat (‘Jakko en Thijs, jullie slapen weer in de kamer bij de zonnebank.’ Zwager één: ‘ik zet de Glassex vast even klaar, stouterds.’ Moeder: ‘hahaha. nou, zo kan-ie wel weer.’). En dan de volgende ochtend om tien uur het kerstontbijt.