“HET WAS DRIE WEKEN VOOR ONZE BRUILOFT en ik zat op de grond in de woonkamer de tafelschikking te maken. Mijn jurk hing al klaar in de logeerkamer en ik verheugde me enorm op de dag dat ik mezelf Ron’s vrouw zou mogen noemen. Hij was mijn ideale man, we waren vier jaar samen en ik was nog steeds verliefd. Voor hem had ik slechts één andere relatie gehad, met een beer van een vent die motorreed en dronken werd tijdens concerten van Normaal. We vreeën als gekken, maar praten deden we amper. Ron was totaal anders. Met hem kon ik uren in de tuin aan een glas wijn zitten, soms werd het zo laat dat ik de volgende dag brak op mijn werk verscheen. Hij luisterde naar me en wilde net als ik een gezin. Dat Ron niet zo op sex gericht was als mijn ex, vond ik niet vreemd, we vreeën vaak genoeg, maar konden ook door te knuffelen heel intiem zijn. Terwijl ik met naamkaartjes zat te schuiven, kwam Ron voor me staan. ‘We moeten praten’, zei hij. Ik wist meteen dat er iets verschrikkelijk mis was. ‘Ik wil het niet’, zei hij. Ik snapte er niets van, Ron wilde juist dolgraag trouwen. Hoezo wilde hij ineens niet meer? Had hij een ander? ‘Ik zou zo graag gewoon zijn. Trouwen met een vrouw als jij, een rijtjeshuis, een labrador en achter een kinderwagen lopen – dat is alles wat ik wil’, vervolgde hij. Beduusd keek ik hem aan, wat was dan het probleem? ‘Ik wil geen homo zijn, maar ik ben het wel. Ik val op mannen’ zei hij tot slot. Daarna begon hij te huilen. Ik staarde naar de plaids op de bank en de fijne geurkaarsen waar ik zo blij mee was geweest. Een diepe pijn overspoelde me, maar toen ik de wanhoop in Ron’s ogen zag, voelde ik vooral medelijden. Ik had hem nog nooit zo verdrietig gezien. Hij wilde dit evenmin als ik.