Nog niet zo lang geleden mengde ik me op twitter in een discussie over de huishoudelijke rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Foutje, natuurlijk. Moet je nooit doen. Want als het de ongelijkheid tussen de seksen betreft, worden gesprekken nu eenmaal al snel een tikje ongezellig. Dat is aan de borreltafel zo, maar online al helemaal. Lang verhaal kort: ik had het gewaagd om te tweeten dat mijn vriend en ik ons best doen om de zorg voor ons kind en de huishoudelijke taken zo veel mogelijk fifty/fifty te verdelen, maar dat ik ondanks onze beste intenties toch net wat vaker de sjaak ben, als het op de huiselijke rompslomp aankomt. Alsof dat nog niet erg genoeg was, had ik ook nog het lef om daaraan toe te voegen dat mijn vriend en ik daarom regelmatig even met elkaar gaan zitten om te bespreken of de taakverdeling nog wel eerlijk is en of we allebei nog tevreden zijn met hoe we het allemaal geregeld hebben. Nou, dat vond men op Twitter toch een partijtje hilarisch. Vooral mannen konden er niet over uit. Wat een overdreven gedoe. Wat een feministisch gezeur. En die vriend van mij, wat een zielenpoot. Je zult maar zo’n zeikwijf hebben getroffen. Zo’n pitbull. Die alles thuis helemaal eerlijk wil verdelen en daar dan ook nog af en toe over wil práten. Gatverdamme, wat een schrikbeeld.
Als vrouw met een jong kind, een hart vol ambities, een kop vol plannen en een carrière die lekker op stoom is, heb ik zo mijn eigen schrikbeeld. Dat is het beeld van mezelf over tien jaar, omringd door broodtrommels, stinkende gymtassen en uitpuilende wasmanden. Mijn agenda langzaam maar zeker ondergeschikt geraakt aan het schema van het gezin. Mijn werklaptop al in geen maanden meer aangeraakt. Opdrachtgevers afgehaakt. Ambities verkruimeld. En dat ik het dan niemand anders kwalijk kan nemen dan mijzelf. Een beetje dramatisch, dat weet ik. Maar hé, ieder z’n nachtmerrie. Dit is nu eenmaal het beeld dat mij midden in de nacht zwetend kan doen wakker schrikken. En het is helaas geen ongegronde angst. Zelfs nu nog, in een tijd vol oplaaiend feminisme, women empowerment en girls who run the world zijn de verhalen van vrouwen die zichzelf en hun ambities op het tweede plan zetten voor hun gezin nog altijd overal.