MIJN TROLLEY STAAT KLAAR, MIJN TICKETS ZIJN GECONTROLEERD EN IK BEN INGECHECKT. Ik hoef morgen alleen nog naar Schiphol om te boarden voor mijn werktrip naar Denpasar, Vali. Vier dagen in een luxehotel met zeezicht; het kan erger.

Maar die avond begint het. Hoesten. Een loopneus. Een voorhoofd dat op slot zit. Ik verander per uur mijn tactiek van snuiten naar neus ophalen. Het werkt allebei niet. Ik voel me beroerd. In de verbandtrommel zoek ik naar neusspray. Ik vind jodium, pleisters en ontwormingspillen voor mijn kat. Een warme douche dan maar. Het helpt niets. Ik plof op de bank, trek een deken over me heen. Wat nu? Informeer ik mijn klant? Zeg ik af? Of prop ik mezelf vol met pijnstillers? Naar de dokter voor een flinke verkoudheid is onzin. Trouwens, wanneer moet ik dat doen? Mijn hoofd maalt. Misschien is het geen verkoudheid. Het kan ook griep zijn. Of tante C. Ik kruip in bed. Midden in de nacht word ik wakker en grijp tijdens mijn loopje naar de wc naar muren en deurposten. Spierpijn als ik op de bril ga zitten, centimeter voor centimeter zak ik omlaag. Voor de spiegel slik ik Ibuprofen. Ik heb er nog maar één.

Te laat word ik wakker. Ik heb me verslapen, maar er is nog wat tijd. De schone was wordt niet gevouwen en de vaatwasser niet uitgeruimd. Ik knipper met mijn ogen. De pijn lijkt gezakt. Nog steeds een dichte neus waarvan de kraan open lijkt gezet, maar met nieuwe pakjes zakdoeken in mijn tas, vestzak en in mijn koffertje krijg ik mijn kin weer omhoog. Op de luchthaven koop ik nieuwe pijnstillers en een rol Stophoest, je weet maar nooit na al dat gekef van gisteren.