“ER IS EEN LEVEN VÓÓR EN EEN LEVEN NÁ MIJN VADERS DOOD.  Hij was mijn rots, mijn hart, mijn adem. Dat waar ik altijd het aller-, allerbangst voor was, gebeurde op 2 november 2020, heel plotseling, wrang genoeg door nalatigheid van een cardioloog in het ziekenhuis.

Ali Ishan Polat, de Koerdisch alevitische man die in de jaren tachtig vanuit Dersim naar Nederland kwam, werd 64 jaar. Hij stond volop in het leven, was helemaal niet van plan om dood te gaan en had natuurlijk ook niets geregeld voor een ­begrafenis. Mijn moeder heeft al heel lang een uitvaart­­­­verzekering. Toen ze aan mijn vader vroeg of hij ook niet eens zoiets moest regelen, kreeg ze het antwoord: ‘Als ik doodga, mogen mijn kinderen bepalen wat ze met mijn lichaam doen. Al gooien ze me in zee.’ Waar hij als grap aan toevoegde: ‘Ik ga toch niet dood.’ Ik ben net zoals hij – we zien wel – en toch heeft zijn overlijden voor een emotionele aard­verschuiving gezorgd. Na de begrafenis heb ik me teruggetrokken; muziek was mijn enige houvast. Tijdens het opruimen van mijn vaders spullen vonden mijn broer en ik in een lade allerlei notitieboekjes vol gedichten. Een aantal ervan heb ik met mijn band op muziek gezet. Twee jaar na zijn overlijden kwam ons debuutalbum Ez Kî Me uit, dat ‘Wie ben ik?’ betekent. Via de muziek blijft hij dicht bij me en leeft zijn nalatenschap voort.
Als ik luister naar die plaat, zie ik hem in verschillende gedaanten tevoorschijn komen. En wat eraan ten grondslag ligt, is liefde. Altijd.