Even vooropgesteld: ik ben mijn echtgenoot natuurlijk trouw, je weet nooit of hij toevallig de LINDA. leest. Dit mailtje ontving ik afgelopen zomervakantie: ‘Lieve Maureen, in het echt durf ik je niet aan te spreken. Ik zie je op de school van mijn dochtertje. Als je de trap op- en afloopt, kan ik mijn ogen niet van je afhouden. Nu het vakantie is, mis ik je. Zo erg dat ik naar je e-mailadres op zoek ben gegaan. Je begrijpt het natuurlijk al. Ik ben gescheiden en hopeloos verliefd op je. Ik kan me voorstellen dat je heel gelukkig bent met je man of vriend. Maar misschien is dit een lichtpuntje voor je. Mail me. Ik ben zo benieuwd naar je, wat je denkt en voelt en wat je precies doet enzo. Veel liefs, LvdK.’
Ik zie mezelf nog zitten die ochtend. Het bloed steeg naar mijn hoofd. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wow. Wie is dit? Die held die ’s ochtends vroeg door dat nog opgevouwen gezicht ziet hoe geweldig ik ben? Wie is die vast intens lekkere vader, die ik niet zie staan en die nu – ah zielig – alleen met zijn dochter op vakantie is? Wie neemt deze moeite, dit risico? Voor hetzelfde geld hang ik deze mail te drogen op het mededelingenbord!”
Misschien sleept zo’n uitstapje je wel door een relatiedal? Mijn ego groeide bij ieder hersenspinsel. Ik deed mijn ogen dicht en liet me overspoelen door het heerlijke idee een geheime aanbidder te hebben. Oef, wat voelde dit goed, zeg. En er gebeurde nog niet eens wat. Terwijl ik in gedachten alle mannengezichten van school afging, klikte ik op beantwoorden.
Ik weifelde. Dit was misschien de eerste stap op glad ijs. Schuilde er kwaad in mailverkeer? Nee toch. Ik had hier niet om gevraagd. Maar nu het in mijn schoot lag, kón ik dit niet negeren. Al was het maar om te weten wie hij was. Echt, meer niet. Hoewel? Ik hoefde het vuurtje maar op te stoken en er zou een wereld voor mij opengaan.
Ik zag het al voor me. Een onschuldige reactie van mij, direct een antwoord terug en dan weer een berichtje, enzovoorts. Elke minuut van de dag op mijn scherm kijken of ik een berichtje zou zien. Een opzwepend tempo, de kracht van woorden, steeds meer, sneller en gewaagder. Was dat vreemdgaan? Nee. Als ik nou gewoon alles meteen deletete, hoefde niemand ervan te weten.