In het weekend werd er bij ons thuis uitgeslapen. Mijn ouders knorden in hun bed, wij kinderen slopen door het huis. Dat moest ook wel, want o wee als mijn vader – normaal gesproken toch een lieve man – werd gewekt door kindergekrakeel of ander lawaai. Mijn broer liep dan ook elke zaterdagochtend op kousenvoeten de trap af. Kicksen in de hand, sporttas om zijn schouders. Hij sloot de keukendeur zachtjes, opende de deur van de schuur, pakte zijn fiets en ging ervandoor. Naar zijn voetbalclub, waar hij als verdediger furore maakte. Hoewel, dat laatste weet ik niet zeker, want niemand van het gezin stond ooit bij een van zijn wedstrijden langs de lijn. Net zomin als mijn ouders naar mijn magere prestaties op de badmintonclub kwamen kijken of mijn zusje op ballet bewonderden, waren ze geïnteresseerd in de verrichtingen van de F-jes van voetbalclub Tubantia. Dat was overigens heel gewoon en had niets met kinderverwaarlozing te maken. Vroeger stonden er geen ouders langs de lijn, tenzij een kind zijn debuut in de eredivisie maakte.